Ervaringsverhaal: Gezondheidszorgproject in Nepal door Mees M

Een paar jaar geleden zag ik op het internet een quote van een van mijn favoriete schrijvers, Mark Twain: “Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do. So throw off the bowlines, sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”

Dit schreef ik op een post-it en die zit nog steeds geplakt op de spiegel in mijn kamer. Reizen heb ik van jongs af aan gedaan en altijd leuk gevonden. Maar er was één ding dat ik nog liever na mijn eindexamen zou gaan doen: geneeskunde studeren. Als student zou ik dan wel gaan reizen en ook na mijn studie. Maar het lot van de loting besliste dat ik dat jaar geen plek kreeg in de collegezaal. Wat nu? Over een tweede keuze had ik wel na gedacht, maar niks was goed genoeg om mijn drang te overwinnen om een reis te maken naar een onbekend land.

Ik ging op zoek. Wat te doen? Backpacken? Nee, ik zocht iets anders, iets dat meer nut zou hebben voor mijn studie. Toen kwam ik uit bij Projects Abroad. Zij gaven mij de mogelijkheid om niet alleen mijn zeilen te benutten en te vertrekken naar een nieuw land, maar ook nog om toe te geven aan mijn andere passie. Vrijwilligerswerk in een hulpbehoevend land, dat klonk me toch wel goed in te oren. Na de opendag, inschrijving, inenting en voorbereiding was het dan eindelijk zo ver. Ik stond op het vliegveld met een koffer vol spullen en een hoofd vol zenuwen.

Mijn reis bracht me naar Nepal, het land van het Boeddhisme én het Hindoeïsme, het land van de Himalaya én de jungle, het land waar ik altijd al van droomde en nu eindelijk naartoe kon. Aankomend in Kathmandu bereidde ik me voor op de komende cultuurshock, die niet echt kwam. De eerste dag in de hoofdstad was nieuw, spannend en wel wennen, maar niet echt shockerend. Ik moest leren omgaan met ander geld, eten, klimaat en gewoontes. De volgende dag was zwaarder, om 5 uur s’ ochtends op om een koude douche te nemen waarbij de stroom uitvalt net als je shampoo in je haar hebt gedaan, dat is geen goede start. Gelukkig werd alles alleen maar beter vanaf dat moment. Zes uur lang zat ik in de bus naar Chitwan. In de plaats Bharatpur zou ik gaan wonen en werken.

Diezelfde dag werd mij het ziekenhuis getoond en mijn gastgezin voorgesteld. Ik had me voorbereid op een ziekenhuis dat enorm anders was dan wat voor mij bekend is, maar ik wist niet precies wat ik me erbij voor moest stellen. Chitwan Medical College Teaching Hospital is heel groot, maar slecht onderhouden. Ik kon niet wachten om te beginnen, maar waarmee dan eigenlijk? Mijn taak in het ziekenhuis was me nog steeds niet duidelijk. Mijn gastgezin was bijzonder vriendelijk en open, al was hun Engels beperkt. Het was goed mijn kamergenoot te zien. Voor mijn vertrek had ik al contact gehad met haar via de groep op Facebook. We konden het onmiddellijk goed met elkaar vinden. Met alle vrijwilligers had ik een heel goed contact, en dat gold eigenlijk voor alle vrijwilligers onderling omdat je dezelfde interesses hebt; je deelt de passie van een vak, de hobby om te reizen en de wil om vrijwillig je hulp te bieden. Met die kwaliteiten zijn goede gesprekken, gezellige momenten en heel veel plezier gegarandeerd.

Mijn eerste paar dagen in het ziekenhuis waren een beetje ‘weird’. Ik schreef me in als pre-med en zonder ervaring stond ik gewoon op een afdeling in het ziekenhuis te kijken hoe alles gedaan werd. De zusters spraken Nepalees en de artsen kwamen eenmaal per dag hun ronde doen. Toen deed bij mij de cultuurshock toch zacht zijn intrede door te ervaren hoe slecht de conditie was waarin de patiënten verkeerden en hoe vies het ziekenhuis was. Mijn tweede week was stukken beter. Na een gesprek met de medewerker van Projects Abroad werd ik voorgesteld aan dr. Barun. Vanaf toen begon ik pas echt te leren en te helpen. Dr. Barun sprak goed Engels en was heel bereid om uitleg te geven. Hij is assistent professor General Medicine en ook gewoon een aardige jonge arts.

Vanaf toen zagen mijn doordeweekse dagen er zo uit: s’ ochtends om 9 uur zag ik dr. Barun in de ICU, waar hij zijn ronde met de andere artsen deed, gevolgd door de rondes in de Medical Ward. Bij die rondes liet hij mij de interessante gevallen zien en legde uit wat de behandelingsprocedure was. Ik gaf documenten aan en las de medicatie voor. Na de rondes gingen we naar de endoscopieafdeling, waar Barun een aantal endoscopieën uitvoerde waarbij ik soms mocht assisteren. Na de lunch assisteerde ik Barun bij de OPD (huisartsenpraktijk) tot 5 uur.

Op die manier heb ik ook met artsen meegelopen op andere afdelingen. Ik heb geassisteerd bij en mogen kijken naar nierdialyses, verschillende operaties, bevallingen, röntgenfoto’s en echo’s, hechtingen en zelfs reanimaties. Ik heb een stethoscoop en bloeddrukpomp gekocht en leren gebruiken. Ik heb boeken gekocht en bestudeerd en colleges gevolgd. Ik schreef alles op in een notitieboekje, van speciale psychische ziektes die behandeld werden op de psychiatrieafdeling en aparte operaties tot symptomen van subtropische ziektes en de behandelstappen van CPR.

Ik had geen ervaring op medisch gebied, maar heb toch veel kunnen helpen in het ziekenhuis. Ik heb dingen mogen (en leren) doen die ik in westerse landen niet zou mogen doen zonder ervaring. Gewoonweg omdat er in Nepal behoefte een tekort is aan bevoegde mensen. Ik leerde ongelofelijk veel (niet alleen medische dingen) en had het enorm naar mijn zin.

Naast vrijwilligerswerk in het ziekenhuis organiseerde Projects Abroad ook verschillende andere dingen. Zo hebben we geholpen in weeshuizen en ook meegedaan aan Medical Outreaches. Nepalezen zijn de vriendelijkste bevolkingsgroep die ik ken. Ze zeggen dan ook wel: ‘Je komt naar Nepal voor het land, je gaat terug naar Nepal voor de mensen’. Nepalezen zijn altijd bereid je te helpen, doen hun best en zullen alles met je delen. Dat neemt niet weg dat mensen je op straat aanstaren als je blank bent en zeker als je een blond meisje bent (Dit is trouwens niet zo als je een doktersjas aan hebt en in een ziekenhuis bent, dan is er niks aan de hand).

Ook zijn de medevrijwilligers stuk voor stuk geweldige mensen, zoals ik al eerder vertelde. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, of het nu Duitsland, Japan, Denemarken, de VS of Australië is. Het maakt niet uit wat je doet in het ziekenhuis, of je nu verpleegster bent, een reeds opgeleidde arts, fysiotherapeut of ambulancemedewerker. Iedereen is bereid van elkaar te leren en zorgt ook echt voor elkaar. Zo is het helemaal niet vreemd om ziek te worden als je lange tijd in een ander land bent. Het is dan heel fijn dat je – met je familie en vrienden op zo’n verre afstand – een eigen Nepalese familie en nieuwe vrienden blijkt te hebben, die je verzorgen en opvrolijken.

Een nog betere band krijg je met de vrijwilligers en het land door het bezoeken van andere steden en het maken van uitstapjes in de weekenden. Zo was Chitwan National Park maar op een half uur afstand van Bharatpur. Dat betekende voor ons veel jungle jeepsafari’s en kanotrips met krokodillen.

Maar nog veel mooier is het om een trek in de Himalaya te ondernemen. Dat kan ik iedereen aanbevelen. Samen met acht andere vrijwilligers heb ik de Annapurna Base Camp trek gedaan in 7 dagen. Het was een hele uitdaging, maar absoluut de mooiste ervaring van mijn leven. Hierdoor heb ik mijn grenzen weten te verleggen. Want wat er gebeurt is het volgende: met trekken ontdek je niet alleen de pracht van de omgeving en de goedheid van je medemens, maar je vindt ook jezelf. Dat klinkt misschien raar, vaag en spiritueel, maar het is wel echt waar. Zeker wanneer je het hoogste punt van je tocht bereikt voelt het echt als een overwinning; die hele klim was niet voor niets.

Ik heb ongelofelijke dingen meegemaakt tijdens mijn tijd in Nepal: levens verlengen, levens redden en levens verliezen, in het ziekenhuis. Helderheid, zelfbewustzijn en vooral rust in mezelf, tijdens de trek. Vreugde, pracht en geluk in het land, door het ervaren van de omgeving en de cultuur.

Veel mensen vragen me, nu ik terug ben in Nederland, of ik veranderd ben. Zeker ben ik veranderd! Naast de ervaringen in het ziekenhuis heb ik de mooiste en grootste tempels gezien, en veel festivals meegemaakt, zoals Holi (waarbij je gekleurd poeder gooit naar elkaar). Ook heb ik veel wilde dieren gezien, verschillende klimaten meegemaakt, en ander eten (alles met rijst) leren kennen. Ik heb tijdelijk een andere thuis gehad, bij een andere familie. Ik heb nieuwe vriendschappen gemaakt, die nog steeds voortduren nu ik terug in Nederland ben. Dus vanzelfsprekend ben ik door dit alles veranderd, en ten goede.

Mijn reis naar Nepal was een ervaring waar ik over 20 jaar nog steeds zeker geen spijt van zal hebben, maar er net zo op zal terugkijken als nu, met verbazing en bewondering. Deze geweldig mooie ervaring en buitengewone kansen heb ik natuurlijk mede te danken aan Projects Abroad, de organisatie zelf en de medewerkers waarmee ik in contact kwam.

Namaste!